Yazar öykülerinde yaşamın olağan görünen akışı içinde pek de göze çarpmayan ayrıntıları bütün sıradan görüntüsünden çekip incelikle yalın bir dille işliyor. Kerem Işık odaklandığı konuyu ve meselesini kimi zaman çokkimlikli bir parçalılıkla kimi zaman sıradan insana yönelen bir sesin dikkatiyle ve en sade haliyle ele alırken abartılı söz oyunlarına başvurmadan delidolu öfkesini içten içe işleyen duygulu düşünceli karakterin naif ses perdesinde kalarak duru bir Türkçeyle kuruyor öykülerini: naif bakışını insanın geçiciliğini kavramış bir dünya görüşüyle bütünleştirmiş oluyor. "Düşünmek bağırsaklarımı çalıştırıyor. Düşünmek acı veriyor. Düşünmek şakaklarımı zonklatıyor. İlaç almam gerekiyor sonra. Yoksa uyuyamıyorum. Bir insanın bir diğerine yapabileceği en büyük iyilik ondan uzak durmaktır diyorum kendi kendime. Hoşuma gidiyor. Gülümsüyorum."