Özlem Karapınar Aynadaki Kadınlar'da içerde ve dışarda insanı saran kısık seslere odaklanarak kuruyor öykülerini. Yüksek bir yerden bağırmaktansa okura çok yakınından fısıldamayı tercih ediyor. Derman arayan kadınların arayışlarını nerelerde sürdüklerine odaklanıyor. Kısa açık yalın dokunuşlarla kahramanların yolculuklarına ortak oluyor. Karapınar'ın öykü dili meselesini anlaşılır kılmakla birlikte temanın bir öğesi hâline geliyor. Kendine has sakin soğukkanlı derinden üslubuyla tartışmaya açık gelgitlerden uzak iyi bir ilk kitap sunuyor okura.
Aynadaki Kadınlar'da devlet yurtları kapılar aynalar valizler müdürler ders notları rüyalar balkonlar mezarlıklar ve sokaklarla kurduğu öykü atmosferinde bıçak sırtı kararları aynaları birbirlerine ve hayata tutan kahramanları içlerindeki şeytanı susturmaya çalışanları  hayalleri olmayan kızları  hayatı cam kenarında titrek kelebekler gibi bekleyerek sürdürenleri kısa bir buluşmada söze dökülen kelimelerin söndürdüğü umutları kalabalığın arasında kendini haşere gibi hissedenleri  göz gözü görmez sislerin içinde birbirini arayanları kırık bir can parçasının açtığı boşluğu tuz buz olmuş hayatları ve daha bir çok şeyi anlatıyor Karapınar.