Ülkemiz öldürülmek istendiğini sezen ama canını kurtaramayan Sabahattin Ali gibi katledilen Nazım Hikmet Abidin Dino ve yakın geçmişte de Yılmaz Güney Ahmet Kaya gibi daha nice sanatçılarının sürgünde ölümüne yol açan bir tarihe sahip. Yurt içindeki tuzaklamalardan sıyrılanlar ise mahkemelerde zindanlarda yaşama tutunan direnen semboller oldu. Tıpkı sürgündekiler gibi kimi ressamdı kimi müzisyendi kimi edebiyatçıydı. Genel tarih özünde sınıf mücadelesi tarihiydi ve sanat-edebiyat tarihi de onun bir parçasıydı. Yaşamı tüm karmaşıklığıyla olduğu gibi yansıtan doğalcı yaklaşımlarla veya kişiyi kendi kendisinin amacı gören bireyci anlayışla davransalardı kuşkusuz hiçbir sorunları olmayacaktı. Aynı şekilde yönetenlerin pek sevdiği ve özellikle 12 Eylül askeri rejiminin ardından popüler edebiyat diye göklere çıkardıkları postmodern akıma kapılsalardı sorun yine yoktu. Oysa onlar düşündükleri gibi yazmış yazdıkları gibi yaşamışlardır. Etkili ve yetkililerimiz ise kelimenin olumsuz anlamıyla bahane uydurmaktan geri durmamışlardır.