Bir yanımı burada bu insanlara bıraktım. Korktum onların yanında kendimi ele vermekten. Yanlarında ruhumu düşüncelerimi duygularımı taslakların içine yerleştirdim. Çerçeveledim... Bir yanım çekip gitti o ibret verici karanlık öykülere. Bu yüzden bu ikiye bölünmüşlük ve hiçbir yere tam ait olamayış yüzünden çok aşağıladım kendimi çok kınadım... Ama farkındayım her şeyin. Ne kadar çelişkiye düşersem ne kadar çok hissedersem parçalanmışlığımı aşk o kadar çok birikiyor içimde... Aşk ölüm gibi bakıyor bana. Her geçen gün güzelleşen bir ölüm gibi... Karanlık öykülerin aydınlığına battıkça...