o kelimeyle büyüdüğümden berimeğer ne çok ölüyormuşumyeşil kırmızı yapraklar hiçfotoğraftan sessizliği alıpbabamın çamur yollu okullarını öğrenirkengüvercinler kırılırmış o vakitler akşamüstü yansılarındaçocukların tozlu elleri kaybolurmuş kalemlerde meğerhiç yaşamadığım adresler birikirmiş mektuplarda