Kayıp giderken zaman ona bir tek an bile ''dur'' diyemiyoruz.

Sesimiz hep kesik soluğumuz hep yarım acılarımız hep katlanmış şekilde.
Büyüyen sadece sayılar değil yaş alan ya da yaşlanan sadece bedenimiz değil bedenimiz ne kadar kalabalıklaşırsa ruhumuz o kadar yalnızlaşıyor.

Ötekisi diğeri ya da hiçbiri ama en çok kendimiz olamıyoruz.

Bir şarkı hatırlatıyor görmediklerimizi bir şiire asıyoruz hislerimizi bir yanımız hep yarım...
Yarım kaldığımız duygular ise hep ama hep yanı başımızda ama çok uzakta...

Beni görmüyorsun
beni duymuyorsun
beni hissetmiyorsun
ama ben varım!

Yalnızlığına ''merhaba'' demek ister misin saklandığın o pencerenin arkasından?