Türkiye tarihinde müzikte modernleşme Osmanlı ve Cumhuriyet dönemlerini kapsayan uzun bir süreç olmuştur. Bu dönüşümü salt müzik sanatı ve zevki olarak değerlendirmemek gerekir. Müzik alanında gözlemlenebilecek tüm değişimler aslında ekonomik siyasal askerî sosyolojik ve kültürel koşullarla beraber bu alanlarda planlanan ve gerçekleşen reformlar tarafından doğrudan şekillendirilmiştir. Ulusal kültür anlayışı eğitim reformları toplumun sanatsal zevkini hızlıca yükseltme arayışları "müzik" konusunu başlıca uygulama alanı haline getirmiştir.

Bu eserde Osmanlı Devleti ve Cumhuriyet dönemi müzikte modernleşme çalışmaları teknik yönlerden ziyade bu politikaların zeminini oluşturan düşünsel kaynaklardan yola çıkarak açıklanmaya çalışılmıştır. Bu düşüncelerin bir yansıması olarak müzik politikalarının hangi koşullar içinde ortaya çıktığı aydınlatıldığında uygulamaların gerekçeleri ve müzik eğitiminde Batı'nın temel alınmasındaki nedenler tartışılabilir. Türk müziği eğitimi veren kurumların kapatılması halka çoksesli müziği benimsetme çalışmalarının hangi zemin üzerinde yürütüldüğünü algılamamız kolaylaşır. Modern ulus devletin hayata geçirilmesinde müziğin ayrıca önem taşıması halkın sanat beğenisinin yüksek olması gerektiği görüşleri bu bakış açısıyla bir anlam kazanabilir.