Bu bir intihardıÖlene kadar ikisi de fark etmedi.O gün Esila Karam kendi gerçeğiyle yüzleştiğinde ve bunu akıl almaz bir acı takip ettiğinde bir saksının içinde günbegün ölen bir çiçeğe benzemeye başlamıştı.Su yoktuGüneş yoktu.Ölüyordu duyan yoktu.Elinde bir bıçak tutuyordu gören yoktu. Zihnindeki hastalığı herkesten saklayabileceğine inanarak elindeki bıçakla Asrın'a koşmaya devam etti ama ne Asrın o bıçağı görecek kadar normaldi ne de Esila bıçağı tuttuğunu farkında olacak kadar sağlıklıydı.Sırlar ortalığa saçıldığındaKıyamet koptuğundaVe o bıçak beklenen kanı sızdırdığındaAdına ayrılık verdikleri bir ölüm yaşandı.Oturdu tüm bulutlar buna ağladı."Uslanmaz bir şekilde acı verici olan hatıralarım bir tek senin koynunda kayba uğruyor sevgilim. Ve biliyorum ki artıkkanatlara ihtiyacım yok çünkü uçmak istemiyorum beni uçurmanı istiyorum; kanatlarınla."