İnsanı ölüm ve ötesinin hakîkatine vâkıf edebilmek; ne cehâlet karanlığıyla bulanık beşerî bilgilerin ne vesveselerle karışık sakat felsefelerin ne de ipe sapa gelmez bâtıl kanaatlerin kârıdır. Ölüm karanlıkları böylesine "kısa mesafe" ışıklarıyla aydınlatılamaz.

Vahiyden feyizlenmeyen nâkıs bir aklın kırık dökük bilgileri ve nefsânî telâkkîleriyle ölüm ve âhiret vâdisinde dolaşmaya kalkışmak ebedî hayatı büsbütün tehlikeye atmaktır. Zira ebediyet yolculuğuna dâir ilâhî dayanaktan mahrum beşerî bilgiler ve bozuk mantıklar tabut gölgesinde eriyip gitmeye kabir karanlıklarında çürümeye mahkûm olan faydasız sermayelerdir.

Ölümler sessiz ve kelimesiz derslerdir ki; duygulu ve hassas gönüllere en fasih sözlerden daha tesirli bir ibret ve hikmet sergiler. Ölüm lisân-ı hâliyle derin bir sükûta ne muazzam mânâlar gömmüştür... Kurân ve Sünnet ikliminde ölümün tefekkürüyle aydınlanmamış bir hayat karanlık bir musîbet gecesinden farksızdır. Ebedî saâdet güneşi; ilâhî beyanlar ışığında bir ömür sürüp müsterih bir vicdanla âhirete intikâl etmesini bilenlerin ufuklarından doğar. Ecel rüzgârıyla savrulan ömür harmanında Haktan gâfil olanlara ise ne arkalarında bıraktıkları dünya ağlar ne de karşılarına dikilen âhiret tebessüm eder!..