Erol Güngör; benim olmam gereken bir insan ve bilim adamıydı. Olamadım. Yaşında ölmem gereken şahıstı; ölemedim... O veya benzeri olamadım ama onun gibi ve o yaşta ölürüm duygusunu zihnimden sıyıramadım. O olamadım ama ölümüme kadar bir şeyler üretme gibi Güngör'ün yüklediği ahlakî sorumluluğu zihnimden elimden ve sırtımdan atamadım. Çalışıyorum...Erol Güngör'ü unutamadım hiçbir gün aklımdan ve yüreğimden atamadım; ve işte şimdi tutamadım kendimi... Çünkü seziyorum ki çünkü bilin ki; Mevlâ otuz beş yıl önce onu tam da karşısında görüverdiğinde şöyle demiş olmalı: "Azîzim safa geldin"...