XXI. yüzyılın ilk çeyreğinde faşizm ırkçılık ayrımcılık şeytan üçgeni insan(lık)ın acil gündem maddelerini oluşturmaya başlarken; Umberto Eco'nun "Faşizmin maskesini düşürmek ve ona her an dikkatli olmak" vurgusuyla "Özgürlük ve kurtuluş asla sonu gelmeyecek bir görevdir. Sloganımız şu olsun: 'Unutmayın'" diye eklemesi boşuna değil.Çünkü Samir Amin'in "Çağdaş kapitalizmin krizi ile faşizmin siyasi sahneye dönüşünü birbirine bağlaması tesadüfi değil"dir.Faşizm yalnızca şiddet değildir; sermayenin saldırgan politikalarının toplamıdır; faşist yasalar faşist eğitim faşist yönetmelik faşist ekonomi politikalar ve benzeridir.Ayrıca faşizm herhangi bir şiddet değil tekelci sermayenin şiddetidir; yaşamın tepeden tırnağa sermayenin ihtiyaçlarına göre düzenlenmesidir...Ve tekelci dönemde kapitalist devlet(ler)in gittikçe otoriter bir biçim aldığı görülmelidir. Parlamentoların öneminin azalması ile yürütmenin gittikçe güç kazanması biçimsel dahi olsa hukuki düzenlemelere riayet etmeyen hükümetler ve sosyal hakların kapsamının gittikçe daralması istisna olmaktan çıkan bu devlet biçiminin bazı özellikleridir.Kuşkusuz kapitalist devlet başından beri otoriter bir devlet biçimine meyilliydi ancak sınıf mücadeleleri ve dünya konjonktürü dolayımıyla bu eğilim sınırlanmaktaydı. Kapitalist devlete içkin bu otoriterlik "olağanüstü" koşullarda ekonomik siyasal ve toplumsal kriz koşullarında düzeni yeniden tesis etmek için devreye giriyordu. Bu durum liberaller tarafından "istisna hâl" olarak tanımlansa da; neo-liberalizm ile istisna olmaktan çıkıp bir "kural" hâline dönüşen kaçınılmazlıktı!Ancak otoriterliğin de olduğu yerde durması mümkün değildi; yani otoriter olanının totalitere yönelmesi bir zarurettir.Elbette ki "önlenebilir" bir "zaruret"... Bu kitapta yer alan makaleler bu zaruret ve "önlenebilirliği"ni tartışmaktalar...