KÜTÜK VE İNSANBir hurma kütüğü vardı mescittePeygamberimiz yaslanırdı ona hutbedeİlim verir aydınlatırdı ashabınıKuru kütüp de dinlerdi sessizce.Yeni bir minber yapılınca mescideKütüğü kaldırmışlardı başka bir yere.Acı acı hıçkırarark ağlıyordu kütükAshabı da dayanamadı o hali görünce.Sevgilisinden ayrılmasının acısıydıHiçbir şey teselli etmiyordu onu.Peygamberimizin yanına getirilince sustuOkşanınca başı adeta sevinçten uçtu.Peygamberimiz buyurdu ki:"Seni dikeyim istersen kök sal dünyayaİstersen cennete dikeyim meyve ve insanlara."Kütük bile edebiyeti seçti fani dünyada.Ey dostlar bizler olamadık bir kütük kadarKavuşmasaydı nebi'ye ağlayacaktı kıyamete kadar.O kuru bir kütükken gerçekleri biliyor daBizler insan olarak nasıl yaşıyoruz dünyada?