"O kalp ister bir kediye veya bir köpeğe isterse bir insana yani kısacası Hangi canlıya ait olursa olsun en değerlinizin kalbiyse eğer; o durduğunda sizin de tüm dünyanız duruyor renkler birer birer soluklaşırken elinizde acıdan nefesinizi kesen ve çaresizlikle dolu "keşke"lerden başka bir şey kalmıyor...

Acıların paylaşıldıkça azaldığı yalanını söylemeyeceğim size ama böylesine derin bir acıyla mücadele ederken o kadar yalnız hissediyor ki insan kendini... Bu felaketin sanki sadece onun başına geldiğini ve hiç kimsenin onun canının ne kadar yandığını anlayamayacağını düşünüyor (ki gerçekten de aynı acıdan geçmeyenlerin empati yeteneği ne denli gelişmiş olursa olsun yüreğinde hissedemeyeceği kadar büyük bir travma bu)...
İnsan bu duygular ile boğuşurken bir anda öyle bir yazıyla karşılaşıyor ve bakıyor ki içindeki yangın dile gelip söze dökülmüş haliyle önünde duruveriyor.

İşte tam o "Yalnız değilmişim" hissini deneyimlediğim gün yazdıklarımı kitap olarak paylaşmaya karar verdim çünkü bu kaybı yaşamak zorunda kalmış herkesin yalnız olmadığını onu çok iyi anlayan binlerinin olduğunu bilmeye ihtiyacı var...