Bir gün dönüp arkana baktığında seni izleyen kimse yoksa belki de çoktan yalnız bırakılmışsındır. Seninle deniz kıyısında bir sohbet bile imkansız artık; sen mavi derinlikleri bile sessizliğe boğacak kadar soğuksun.
Yıkıntılar arasında umutlar yeşertmeye çalıştım sevgine inanarak. Oysa sen yüreğimin tam ortasında filizlenmiş bir hayal kırıklığıymışsın. Vedalar yakışmadı bize ama sen artık dualarıma bile sığmaz oldun. Kendimi bulmam için biraz yalnızlık gerek dönme geri; yaralarım kapandıktan sonra gelmen yalnızca haksızlık olur bu şehre.
Şimdi gökyüzümde kendi ellerimle kuşlar çizeceğim kahkahalarım sokakları yeniden boyayacak. Belki mutluluktan uçmayacağım ama ayaklarım bu kez yere sağlam basacak.

Yazı bekliyorum baharın gelişi papatyaların dünyayı yeniden beyaza boyayışını... Seni değil. Gidişinle yeniden açacak içimdeki bahar.