Yıkık dökük bir mazinin ortada bıraktığı yaralı bir adamlaen az kendisi kadar yaralı olan bir kadının paramparçasevda hikâyesi bu. Hayallerini asmış bir kadının yenidendüşlere tutunuş hikâyesi bu. Hercai bir adamınmeftuna dönüş hikâyesi...Ne bir veda sözcüğü ne de haklı bir isyan. Hiçbir şeyonu sevmemeye yemin ettiği adamın karşısındagüçlü tutamamıştı.Dudaklardan dökülen her serzenişkarşısında ördüğü duvarları biraz daha yıksa da onubir daha affetmeyeceğine dair büyük bir yemini vardı.Asla boyun eğmeyecekti ihanetini unutmayacak o adamıyeniden sevmeyecekti. Olmamıştı... Yeminlerini bozdurankaranlık bir gecede ellerinden tutan onu düşürenadamdan başkası değildi.Yaralıydı. Lakin o adam daha yaralıydı.Seviyordu. Lakin o adam daha çok seviyordu."Dinle" diyordu yürek yakan bakışlarını kuzguni harelereemanet ederken. "Dinle ki anla öldüğümü seni öldürdüğümü sandığım her yerden! Sen sadece bir bıçaktın. Bense o bıçağın düşmanıma değil kalbime saplanacağını hesaba katamayan bir zavallıydım..."