Ezbere bildiğim insanlar omuzlarındaki yükü birlikte büyüdüğüm insanlar dertlerini bırakıp gidiyor. Ağrılar sancılar. Böyle birikir insanın içine diyorum. Sonrası bir çiçeğe fazlasıyla benzeyen insanla karşılaşma zamanı. Her şey olabildiğince güzel bir sokak çocuğunu sevindirecek kadar.Umut oluyoruz beraber. Bir çiçeğe çiçek veriyorum. Sonrası büyük enkaz. Herkes birilerine kendi enkazını bırakıp kaçma derdinde diyorum. Sonrası aylarca süren sancı ağrı. Annem çay yapınca geçiyor ama. Aile değerli şey diyorum. Sonrası babamın bıçakları. Huzursuzluk. İsyan biraz. Değiştiremediği şeyleri kabullenemediği için intihar eden bir adamın hikayesi üzüyor beni. Sonra geçiyor. Unutuyorum. Unutuyor herkes her şeyi. Parklarda artık çocukların değil de alkoliklerin olması garip gelmiyor kimseye diyorum. Her güzelliğin cebinde bir dönüş bileti var sanırım diyorum. Biraz daha içmek bunun sonrası.  Sarhoşken yeni insanlarla tanışmak.  Kafam bir yıldız kadar güzel herkes gider mi  diyorum. Bu sorunun herkesi kaçırdığını fark ettim. Bilmekten korkuyor insanlar diyorum. Yok yok. Duymaktan. Her güzel şeyin bir sonunun olmasının bir sonu olmaması korkutuyor insanları diyorum. Sonrası biraz daha sarhoşluk. Cevapsızlık. Dayanılmaz bir döngü bu. Yalnız öleceğinin farkında olan herkes yalnızlaştırmaya çalışıyor kendini. Her kalabalık cadde eninde sonunda boşalacak diyorum. En sevdiğim şarkılar bitecek annem bile gidecek. Öleceğiz diyorum. Korkunç bir gerçek bu. Farkına vardıklarımdan kaçmak bunun sonrası. Sonrası boş vermek ve içmek biraz daha sarhoşluk. Hazır kafam bir yıldız kadar güzelken soruyorum herkes gider mi?