"İstanbul" renkleri sesleri sosyal hayatı ve her tür güzellik ve yaşama inceliğiyle örülmüş dünyanın başşehriydi bir zamanlar diğer bütün şehirlerin lideriydi...

Kıskandıran şanlı bir tarihi vardı. Yenilmezdi; bütün üstünlük yarışlarında yanına yaklaşılamaz bir şehirdi...

Çok güçlüydü; doğal konumunun güzelliği ve zengin tarihiyle sadece dünyanın değil adeta "evrenin gözbebeği" idi...

Kim derdi ki bir devir gelecek ve karşısına korkunç bir rakip çıkıp onu perişan edecek; şanını güzelliğini inanılmaz çekiciliğini mahvedecek onu yorgun bir savaşçıya dönüştürecek "çirkin bir kraliçeye" benzetip boynu bükük üzgün ve süzgün bir hale sokacak diye...

Nereden bilecekti ki o güçlü canavarların "biçimsiz beton yığınları" olacağını...

Haldun Hürel bir "kraliçe" kadar "alımlı" bir şehrin ruhunun nasıl çirkinleştirildiğini yaşanması zor zahmetli ve yorucu bir hale dönüştürüldüğünü bir sanatçı duyarlılığı ve yüksek kent bilgisiyle birleştirerek anlatıyor...

Gönüllerde süren bu saltanatın bu güzelliğin dökülüşüne dikkat çekerken herkesi başını elleri arasına alıp düşünmeye çağırıyor.