Cemaatlerden söz edilince ilk olarak akla gelmesi gereken şeylerden birisi onların birer beşer topluluğu olduğu ger­çeğidir. İnsan neslinin herhangi bir ferdinde nasıl beşeriyetin icabı olan sıfatlar gerek güzellik gerekse kusur cinsinden ola­rak beraberce bulunuyorsa fertlerden meydana gelen toplu­luklarda bu arada "cemaat" olarak andığımız oluşumlarda da bu özelliklerin her iki yönde daha güçlü bir şekilde bulunabile­ceğini dikkate almamız gerekir.
Diğer taraftan cemaatlerimizin de tıpkı fertler gibi sürekli bir muhasebe içinde bulunması ve iyi taraflarını takviye za­yıf taraflarını ıslah yönünde birtakım denetim mekanizmala­rını faal halde bulundurması beklenir. Bunun aksini tasavvur etmek aynen bir insan ferdinin sürekli şekilde kendisini ku­surdan tenzih etmesine ve hatâlarını tashih için hiçbir gelişme göstermeksizin ömrünü tüketmesine benzer bir durum ortaya çıkaracaktır.
O günlerde kalemler Risale-i Nur'un ve talebelerinin maruz kaldıkları zulüm karşısında bir imtihandan geçiyordu. Şimdiki imtihan ise özgürlük bakımından hiçbir sıkıntısı bulunmayan Risale-i Nur talebelerinin ve onlarla beraber kalemlerin Kur'ân ve Sünnete sadakatlerini sınıyor. Sözün özü: Konu değişse de imtihan gerçeği değişmedi. Kalemler yine yazmak zorunda. Kalem Yazmak Zorunda bu sorumluluktan kurtulmaya çalışan bir kalemin yazdıkları...
Âlemlerin Rabbinden niyazımız özel olarak Risale-i Nur ce­maatleri içinde genel olarak da bütün ümmeti kapsayacak şe­kilde Kur'ân ve Sünnetin öncelenmesi ve hayatın bütün alan­larında şûrâ ilkesinin hakkıyla yerine getirilmesi yönünde bir şuurlanmayı bize nasip buyurmasıdır. Bu çalışmayı da böyle bir gayenin fiilî dualarından bir dua olarak sunuyoruz.