"Münevver titreyen elini yavaşça onun eline bırakıverdi. Elini sımsıkı 
kavradı eli. Sıkı ama nazikçe. İncitmemeye özen gösterir gibi. 
Üstelik bu ayaz kış gününde nasıl olabiliyorsa sıcacıktı elleri. 
Yumuşak güven verici.
Başını kaldırdı baktı Münevver. Göz göze geldiler.
Kehribar rengi gözleri vardı!.."
Aşk biraz kehribara benzer aslında.
Bir ağacın özsuyu gibi insanın doğasında vardır.
Reçine diye yüzüne bakmadığımız o şey yıllar boyunca binbir 
mevsimi yaşar en sert rüzgârlarda savrulur en vahşi yağmur 
taneleriyle dövülür en sıcak güneşle ısınır en soğuk karla 
kaplanır. Sonunda ise şahane bir renkte çok değerli bir taşa 
dönüşür. Adına o zaman kehribar derler. 
Aşkın kehribar hali herkese nasip olmaz. Çünkü sabır gerektirir. 
Emek gerektirir. Hoşgörü gerektirir. Vefa gerektirir.
Reçineyi mücevher yapan zorlu süreçte ellerinizi sımsıkı 
kenetleyip durabiliyorsanız eğer boynunuza kehribardan kolyenizi 
ışık ışık bir nişan gibi takarsınız. 
Kehribar aşkın ta kendisidir...