İnsan aklı herhangi bir varlığı tanımak ve tanımlamak için onun öz varlığı (zât) ile nitelikleri arasında bir ayrım yapar. Daha doğrusu insan bir şeyi ancak nitelikleri ile birlikte tanıyıp anlayabilir; sıfatsız niteliksiz bir varlık onun zihninde hiçbir iz bırakmaz ve herhangi bir çağrışım yapmaz. Eğer söz konusu varlık manevî ve aşkın bir varlıksa hiç şüphesiz durum daha da karmaşık bir hal alır. Kadîm zamandan beri felsefe ve teolojide Tanrı kavramı ve Onun var olanlarla ilişkisi bağlamında farklı tartışmalara konu olan bu sorun İslâm kelâmında da Allahın zâtı ve sıfatları çerçevesinde ele alınıp tartışılmıştır.

Allahı yaratılmışlara ait her türlü nitelikten arındırmak anlamındaki tenzîh ile Ona yaratılmışlarda da bulunan birtakım nitelikler atfetme manasındaki teşbîh arasında kelâm ekolleri Allahın zâtı ve sıfatları arasındaki ilişkiyi ve sıfatların mahiyetini farklı yönlerden incelemişlerdir. Bu noktada kelâm ekollerinin üzerinde durduğu en önemli meselelerden biri de naslarda Allaha nispet edilen ve haberî sıfatlar olarak nitelenen insanbiçimci sıfatların nasıl yorumlanacağıdır.

Kelâm ve Halk İslâm düşünce tarihinin en dikkat çekici isimlerinden Gazzâlînin vefatından hemen önce kaleme aldığı ve haberî sıfatların yorumlanması merkezinde kelâm ilminin işlevini incelediği İlcâmul-avâm an ilmil-kelâm adlı eseri ile inziva sonrası Bağdata döndüğünde Endülüslü talebesi Ebû Bekir İbnül-Arabînin haberî sıfatların nasıl anlaşılması gerektiğine dair sorularına verdiği cevapları içeren el-Kânûnul-küllî fit-tevîlin tenkitli neşrini ve tercümesini içermektedir.