Ben kendi dinimi kendi edebiyatımı kendi duygularımı keder ve ızdıraplarımı dertlerimi ve ihtiyaçlarımı düşündüğüm zaman gerçekte kendimi düşünüyorum. Benim bireysel değil toplumsal ve tarihsel özüm bu kültürün doğup ortaya çıktığı kaynaktır. Dolayısıyla kültür benim toplumumun tarihin varlığı olan yapının tecellisidir yansımasıdır; fakat özel şartları olan kendine özgü tarihsel dönemde yer alan farklı kökeni olan maddi ekonomik ve sosyal yapının meydana getirdiği özel dertlere düşüncelere anlayış ve eğilimlere alışmış bir toplumda bir takım sahte taktikler o toplumun kültürünü zihninden siliyor. Sonra başka bir zamana ve tarihsel döneme başka bir ekonomik sisteme başka sosyal ve siyasal bağlara ait olan kültürü benim kültürümün yerine yerleştiriyor. Artık ben kendimi düşünmek istediğim zaman başka bir toplumun kültürünü kendi kültürüm olarak düşünüyorum; o zaman kendime ait olmayan dertlere muhatap oluyorum. Benim kültürel felsefi ve sosyal gerçekliğimle uyuşmayan problemlerden dolayı feryadı figan ediyorum. Neticede o topluma ve o toplumun sosyal ekonomik siyasal ve tarihsel şartlarına ait olan bana ait olmayan idealler ve ızdıraplarla karşılaşıyorum. Fakat o dertleri ızdırap ve idealleri kendi dert ızdırap ve ideallerim olarak görmeye başlıyorum.