Size dertlerimi duygularımı ve dünyaya dair hissiyatımı anlattım. Umarım neler hissettiğimizi bir nebze anlatabilmişim de belki benim gibi özel insanlara daha nazik ve kibar yaklaşır artık sağlıklı insanlar. Benim bedenim ruhumun mezarıdır. Sessiz ve hareketsizim. Ama hissiz değilim. Sizinle şimdilik duygu dünyamı babamın sesiyle anlattım. Ama umuyorum ki bir gün kendi sesimle size haykıracağım. Kendi tebessümümü hüznümü ideallerimi ve hissiyatımı size kendi dilim ve sesimle aktaracağım. Bekleyin beni! Şu an için sessizliğe bürünsem de sizsizlik bana tahammül edilmez geliyor.
Rabbimden son nefesimden önce sadece bir kez bile olsa içimde ukde olarak kalan bazı duygularımı dışa vurabilmeyi ve kendi sesimle haykırabilmeyi isteyeceğim. Bir kez olsun "Anneee anneciğim!" diyerek ona seslenmeyi isteyeceğim. Bana döndüğünde de gözlerinin içine bakarak: "Seni seviyorum anneciğim." demeyi isteyeceğim rabbimden. Babama sarılıp boynuna ellerimi kelepçeleyebilmeyi elinden tutup çekiştirebilmeyi isteyeceğim. Bana ayakkabı alacak mısın babacığım? diyeceğim elbet... Bir gün sizlere kavuşmak için size koşacağım umuduyla!..