Çocuk denecek bir yaşta olsam da içinde yaşadığım Türkmen toplumunun küçük bir beldeyi hatta yaşanabilecek herhangi bir yeri yurt tutamadığını anlayabiliyorum."Ne yazık!" diyorum bütün benliğimi kaplayan duygularla. Oyuncaklarımı basit de olsa bemin için büyük bir değer ifade eden çeyizlerimi kitaplarımı sergileyebileceğim küçük bir odaya sahip olamadım.Daha iyisini hayal ederken benimsediğim süslediğim çevresini düzenlediğim dar obalar hep geçici oldu ve göz başladığında bana güç veren güzel duygularım hep yok olup gitti birdenbire. Bu özlemim ne zaman gelçüekleşecek diye bekledim bekledim durdum.İşte Filyos beldesinden yine göç başlıyor güzel bir yurda yerleşmemiz yine gelecek senelere kalıyordu.