Şehrin gerçek sakinleri sokakları yavaş yavaş gecenin sessizliğine terk ederek evlerine çekiliyorlardı ki Esquiline Tepesi'nden yayılan korkunç dumanların söylentisiyle şaşırıp kaldırlar. Rüzgara hiç aldırmayan garip bir bulut gelip üzerlerine çöktü. Alevler önüne kattığı her şeyi yutarak agoraya doğru ilerliyordu. Ara sıra şiddetli patlamalar oluyor; bu sayede ateş kendisine yen yollar buluyordu. Şehrin her yanı kavurucu bir sıcağa teslim olmuştu. Kızıl sarı mavi kırmızı turuncu yeşil tonlarda çıldırmış bir renk armonisi gökleri birkaç saat çimde kaplayıvermişti. Artık Roma önüne geçilemez bir alev selinin içinde yüzüyordu. M.Ö. 390 Yılı'nın 18 Temmuz gecesi Galyalılar'ın yaptığını bu kez de bir Roma'lı yapmıştı. Şehir tarihin kendisine ilinci kez verdiği bu ağır ceza için ağlıyordu. Ovaların dağların denizin tapınakların binaların caddelerin çığlıkları insanlarınkine karışmış duyan hiçbir kulağın katlanamayacağı bir iniltiye dönüşmüştü kentin ağıtı.

Neron şehre ulaştığında yangın ikinci günündeydi. Alevler hızlarından hiçbir şey kaybetmemişti. Capitoline Tepesi'nden Roma'ya bakarken gözlerinden akan yaşlara engel olmak aklına bile gelmedi...