Kün yani 'Ol'... Neleri neleri olduran bir roman Kün. Ölülerin daha da ölebildiği -ya da tam ölemediği- cami imamıyla ateistin birbirini 'aydınlatabildiği' köpeklerin (hem de Konya ağzıyla!) konuşabildiği el kadar oğlanın kendisine el kaldıranı haşat ettiği bir âleme kapı aralıyor. Şerefsizler şerefsizliğin gözüne vuruyorlar 'iyiler' canını dişine takıyor feleğin zarı hepyek de gelse bir bakıyorsunuz altı kapı alıyor.
Sezgin Kaymaz kendine özgü üslubu ve halesiyle yine eğlenceli ve ürpertili bir hikâye anlatıyor. Anlattığı hikayenin
heyecanıyla anlatışın neşesi yine birbirini coşturuyor.

'Sıradan' denen insanların 'sıradan' denen hallerinin ve dillerinin usta yazarı Angara'nın kıyısına rengâhenk bir Konya dekoru kuruyor ayrıca - Eski Konya. Eski taşra yaşantısı... Sezgin Kaymaz'ın gizemine mizahına olay örgüsüne anlatıcılığına tutulanlar kadar 'yerliliğine' de tutulanlar yok mu? Kün her zevke yetişiyor her şeyi olduruyor!