Sezgin Kaymaz'ın kendi okurunu edinmesini sağlayan ve yeni kuşak yazarlarda fazla rastlanmayan hasletleri var. İnsanları özellikle kaderin sillesini yemiş olanları aşağıdakileri kaybedenleri iyi tanıyor. Mistik olmayan bir bakıma o "insan iyiliğini" cisimleştiren bir gerçeküstü fanteziye dayanıyor çoğunlukla romanlarının kurgusu. Lucky Sezgin Kaymaz romanının bütün bu hasletlerinin hakkını veriyor. Yine çok iyi işlenmiş insan manzaraları sunuyor. Pek de "muteber" sayılmayan insanların iç dünyasını ve ilişkilerini gerçekçi ve eğlenceli bir muhabbetle aktarıyor. Yardımcı rollerde: Cinayet kariyerli bir özel şoför kaknem kayınvalide sinek kadar mide bulandırıcı bir kayınço... Ama başrolde bambaşka "birisi" var: Bir köpek! Simsiyah bir doberman. Kayış gibi siyah insan canlısı müdanaasız küstah ama tanıyanın yüreğine sokmak isteyecek kadar sevdiği kocaman bir doberman. Bir kız-köpek bir şıllık. Lucky konuşuyor eyliyor insanları buluşturuyor onların gözünü açıyor kaderlerini değiştiriyor. Sezgin Kaymaz'ın bu romanındaki gerçeküstü öğe insanüstü (pardon köpeküstü!) melekeler taşıyan bu köpek. Romanın öncekilerden bir farkı ise gerçeküstü-fantastik öğenin (haydi Sezgin Kaymaz tiplerinden biri gibi konuşalım:) "tabak gibi" aşikâr değil belirsizleşmiş hayal-meyal hatta "normal karşılanabilir" tarzda olması.