Nuri Pakdil'in mektuplarının işlevlerinden birisi tanıdığı her insana hatta bütün insanlığa; birlikte yürümeye bir
dostluğa bir anlama inanca; dini varoluş bağlamında anlamaya ve algılamaya; bu anlamlı yolu bilinçli olarak seçmeye;
sorumluluğu eylemin yükünü kalemin yükünü üstlenmeye; bu yükle ateş çemberinden birlikte geçmeye dair yapılan
apaçık bir çağrıdır. Bir anlamda da bu mektuplar cesaretlendirme yüreklendirme bileme ve öfke aşılama yolu yöntemi
ve üslûbudur. Aynı zamanda bir kamçıdır. Bu çağrı bu üslûp ve dil ilk anda her insanı birkaç sözcüğüyle cümlesiyle
bile çarpmaya sarsmaya yeter. Çünkü bu dilin bu çağrının ve bu üslûbun Edebiyat dergisi eylemine kadar insanların hiç
de alışık olmadıkları ve hiçbir kütüphanede karşılaşmadıkları bir lügati vardır. Bu lügatle ilk karşılaşan insanlardan
kimileri doğal olarak ürker. Büyük sözle karşılaşmanın ürpertisine kapılır. Kimileri de bir anda bu lügatin coşkusuna
rüzgârına kapılır gider. Çoğu zaman da böyle olmuştur.