Hüseyin Rahmi Gürpınar'ın en büyük hususiyeti sokağa yakın diliyle meddahça resmettiği hikâyelerde toplumsal meselelere dokunmasıdır.Melek Sanmıştım Şeytanı dönemin İstanbul kent yaşamının mahalle aralarını anlatan bir hikâye derlemesidir. Tıpkı diğer eserleri gibi sadece muzipçe ele alınamayacak bu hikâyeler dini istismarları kadın-erkek ilişkisini metalaştırılmış kadını anlatır. Bu yönüyle yazarın ruh dünyasının da büyük bir yansımasıdır