Yeryüzüne sığmayan gönlüyle dört duvar arasına hepsedilen Mem derin bir mutsuzluk kuyusuna düşmüştü.
Orada günlerce haftalarca aylarca umutsuz bir halde kalınca anladı İbrahim (as) gibi batınca kaybolan sevgiliye gönül vermemek gerektiğini.
Acısı o denli büyüdü o denli büyüdü ki artık küçücük bir keder hissetmemeye başladı.
Samedin aynası olan Kalbi gittikçe saflaştı arındı.
Ve nihayet Gerçek Sevgiliye çevirdi yüzünü.
Sadece Allahı zikirle meşgul olmaya başladı...