İnsan eğer kesrete dalıp kâinat içinde boğulup dünyanın muhabbetiyle sersem olarak fânilerin tebessümlerine aldansa onların kucaklarına atılsa elbette nihayetsiz bir hasârete düşer. Hem fenâ hem fâni hem ademe düşer. Hem mânen kendini idam eder.

Eğer lisan-ı Kur'ân'dan kalb kulağıyla iman derslerini işitip başını kaldırsa vahdete müteveccih olsa ubûdiyetin miracıyla arş-ı kemâlâta çıkabilir bâki bir insan olur.