"Peygamberin mihmandârı! Bir arzun varsa yapayım. Bir vasiyetin varsa yerine getireyim!"
"Ey Emîr! Sakın Allahın dinini bozma müminler arasına fitne girmesine müsaade etme. Askere adalet ile muamele eyle ve düşman karşısında can kaygusu çekme. Bana gelince senden ve senin ait olduğun şu dünyadan hiçbir  şey istemediğimi bil ve herkese böylece ilan et. Şurada can oynatan cengâverlerden son arzum odur ki Azrail (a.s) bize uğradıktan sonra naşımı Konstantiniyye surlarına yakın götürsünler.  O gün savaş hattı nerede oluşursa bedenimi o noktaya kadar taşısınlar ve orada savaşan mücahitlerin arasında beni defneylesinler. Ta ki atlarımızın ayakları bedenimi çiğnemiş olsun Bizans dokunamasın. Ayrıca eğer yapabiliyorlarsa cenazemi kendi atımın arkasında bir sedyeye bağlayıp taşısınlar. Tıpkı Kutlu Nebiyi getiren Kusvânın Medinede bizim hanemizi bulduğu gibi o da benim için nereye gideceğini ve nerede duracağını bulacaktır."

Çölde gönüllere düşen tutku oldu dünyaya yayıldı. Eyüp Sultan o ateşin hem mihmandârı hem de kahramanıydı. O Kahraman Mekke Medine ve Şamdan geçti ve İstanbul önlerinde durdu.
İstanbulun fetih müjdesini nesillerin ve zamanın ruhuna işledi. İskender Pala bu gönül kuşatmasını dile döktü. Rum ateşi ile aşk ateşini karşı karşıya getirdi. Kosntantiniyyeyi İstanbula dönüştüren müjdenin haritalarını çizdi. İnanç ve tarih bir aşk ve iman insanının öyküsünde bugünün ışığı oldu.
Mihmandar!