"Bu süreçleri [nüfus politikaları] düzenleyen seçkinler öngörülebilir varsayımlarla değil toplumun bireylerin şartlandırılması ve yönlendirilmesi yoluyla doldurulacak boş bir sayfa olduğu fikri etrafında gelişen gelişigüzel bir toplum modeli üzerinden hareket etmişlerdir. Ancak bir araştırmacının ileri sürdüğü gibi "boş sayfanın karanlık bir yanı vardır. İnsan doğasında uyandırdığı boşluk totaliter rejimler tarafından hemen doldurulur ve boşluğun soykırımla doldurulmasının önüne geçilemez. Boşluk eğitimi çocuk yetiştirmeyi ve sanatı yolundan çıkaracak toplum mühendisliğiyle doldurulur... Bu yaşam karşıtı ve insanlık karşıtı kuramsal bir soyutlamadır". (...) Milliyetçi seçkinler ne kadar isteseler de kültürel ve etnik anlamda tamamen tarafsız bir homojenlik söz konusu olamaz."Osmanlı İmparatorluğu'nun doğu vilayetleri Ermenilerin Türklerin Kürtlerin Arapların birlikte yaşadığı bölgelerdi. İmparatorluğun dağılması ve ulus-devletin doğuşu bu durumu şiddetli bir şekilde ve şiddet içeren süreçlerle değiştirdi.Modern Türkiye'nin İnşası 1913-1950 arasında İttihatçı ve Kemalist rejimlerin Türkiye'nin doğusunda bölgeyi etnik açıdan homojenleştirme ve Türk ulus-devletine dahil etme amacıyla uyguladığı çeşitli milliyetçi nüfus politikalarını ele alıyor. Fiziksel yıkım sürgün zorla asimilasyon ve hafıza politikaları gibi ulus-devlet içinde etnik ve kültürel homojenliği sağlamak adına rejimin kullandığı toplum mühendisliği araçlarını inceliyor. Yazarın kişisel görüşmelerle de pekiştirdiği söz konusu bölgelerde daha evvel yapılmış sözlü tarih çalışmalarını yazılı kaynakları ve belgeleri de kapsamlı bir şekilde ele alan bu araştırma zengin bir tartışma perspektifi ortaya çıkarıyor. Uğur Ümit Üngör farklı etnik kimliklerin yıllarca beraber yaşadığı bir sosyal hayatın merkezi olan doğu vilayetlerinin milliyetçi seçkinlerce nasıl nüfus politikalarının odağı ve kitlesel şiddetin sahnesine dönüştürüldüğünü gösteriyor