Acısı kendine ağır gelenlere derdini hiçbir yere yükleyemeyenlere karanlıktan başka ülke yoktur. Sana acı veren her şeyi belleğinden koparıp atmak için karanlığın nesneleri sildiği gibi geçmişi de silebileceğine eritebileceğine inanırsın. Bunları şimdi yıllar sonra belleğimin hafif aralanmış pencerelerinden içeri yumuşak bir ışık sızarken fark ediyorum.

Dışarıda kalanlar dışarıdan bakanlar derdi ile delik deşik olanın kendi karanlığına sığınışını bir türlü anlamayanlar anlamak istemeyenler anladığını zannedip de en kısa zamanda onu tekrar gün yüzüne çıkarmak isteyenler her şeyi geometrik bir düzlem içinde ölçüp biçip düzenleyenler için karanlık pek işlevsel değil elbet. Oysa bazen karanlık da şifadır. 

Kendime giden yolları kesmiş köprüleri yıkmış ışık gelen bütün kapıları pencereleri örtmüştüm. Kör bir karanlığın içinde hareketten azade dış seslerden azade bundan böyle ne olacak sorusundan azade... Kendi karanlığımın içinde kendimi kendime yama yapmaya uğraşırken senin beni konuşturma girişimlerinin bana nasıl yük olduğunu beni kendi karanlığıma daha çok kilitlediğini ancak hakiki bir sohbete kavuşunca anladım. Karanlığıma hiç saygı duymadığını da...