"Beni unut! Oturma iznin olmadığı için biz yokuz derdin hep; sana kızardım. Şimdi hak veriyorum biz yokuz; ömrümüz kelebekler kadar. Geriye bakmadan kendine yeni bir hayat kur ve beni unut bol şans sana."Vedaları kayıpları kimliksizleştirilmeyi yok sayılmayı açlığı işsizliği aşkı ve tutunma çabasını Türkiye'ye kaçmış Afgan bir mültecinin ağzından anlatan Kemal Siyahhan Taliban'ın Afgan kadınların yaşadıklarının savaşın ve muhalifliğin etrafında uluslararası bir yarayı kanatıyor. Hikâyesi İstanbul'da kesişmiş birbirinden farklı düşünceleri beklentileri olan insanların çaresizlik içinde birbirlerine sarılmalarını ustalıkla resmederken mülteciler için umudun her şeye rağmen var olduğunu kanıtlıyor.