Celadet Alî Bedirxan'ın tarihsel büyük şahsiyeti çerçevesinde oluşan insan resmi "Kürt münevverinin nuru" metaforunda saklıdır; 'Kemal'e ermeye' niyetli değildir Celadet direnir zira Botan'ın kadim parıltısına çoktan riayet etmiştir. Bu manada ne "Arapkirli"ye ne de "Nurslu"ya benzer hele "Sekban"dan ve "Ziya"dan çok uzaktır çünkü Xanî'nin en has varisidir ve belki de Venedik'in Kürdî muamması Mahmud el-Kurdi'nin Batı rönesansında kaybolmuş yüzüdür. Kayıp zamana isyan 'sarı kurdun mavi çakmak çakmak gözleri'nden savrulan bakışa hitap vesilesiyle mürekkep görmeye mecburdur. Mustafa Kemal'e Mektup'un yazılmışlığında kendini gösteren aykırı karşı-nutuk sırayla inkârı zulmü yanlışları gecikmişliği ve görülmezliği işler; Doğu-Batı filolojilerinden bihaber değildir yazar kendi yazısı ve Başkası'nın yazısıyla Kürtçeye kendi beşeri ruhundan üfler; yabancılığın 'temsil ve taktil'ine şiddetle karşı çıkarak geleceği hatırlatır çünkü bugünü trajediyi önceden görmüştür ikaz etmekle meşguldür; görevinin hakkını veren zamansız bir politikacının ahlaki atmosferinin aura'sı entelektüel melankolisine sinmiştir.