Nehcü'l-Belâğa" kitabını kaderin hükmü karşımıza çıkardı. İşlerimin yoğunluğuna ve engellemesine zihnimin dağınıklığına durumumun değişik olmasına rağmen kitabı elime aldım. Kendime bir teselli ve boş kalmak için bir zaman olacağını kabul ederek sayfalarını karıştırdım. Değişik yerlerdeki cümleler üzerinde düşündüm.

Ancak her makamda bir savaşın koptuğu ve bir çarpışmanın gerçekleştiği hayalen bana göründü. Belağatın bir devleti fesahatin bir cengi evhamın bir vahşiliği şüphenin bir kötü ahlakı hitabetin orduları fesahatin farklı ellilerini ve keskin kılıçlarını gördüm. Öyle bir keskin kılıç ki hüccetleri yerli yerine oturtarak vuruyor. Vesvese ve şeytanın savaşçılarını hiç birini ayırmadan tümünü kökünden kesip atıyor. Bir de bakıyorum ki ben ve Hakk zafere ermiş; batıl yenilmiş şüphe yok olmuş iftiranın kanı kurutularak bir sona götürüldüğüne tanık oluyorum. Bu devleti yöneten bu saldırıyı gerçekleştiren kahraman kuşkusuz zafere eren ve sancağını da alan Emiru'l-Mü'minîn Ali bin Ebi Talib (r.a.)'tır.