Şafak tüm ışıklarını yaktı.Güneş akşamüstü intihar etti.İçimde büyüttüğüm kız çocuğunun elini tutupbenden uzaklaşmaya başladığındauzun boyu kadar derin bir kuyunun önünde durmuşkuyunun dibinde ölmüş güneşin sönmüş cesedini izliyordum.Beklediği kişi gelmediğinden ölemeyen o insandım;ölüm döşeği yaşadıklarımdı.Suya düşen yansımama bakıyordum.Boğuluyordum ölmek nedir bilmiyordum.Yanıyordum sönmek nedir bilmiyordum.Diniyordum bitmek nedir bilmiyordum.Ne kadar kesilmem gerekiyorsa tam sırasıydı kesileyim diyordumve bir makas usulca kesmeye başlıyordu zamanı.Zamanın damarındaydım.Zaman ile birlikte kesiliyordum.Zaman ile birlikte kanıyordum.Elini tuttuğu küçüklüğümle dönüp o siyah gözleriyle bana baktı.Ve acıların bile kurutamadığı damarlarımıo kasım gecesi ekmek bezine sarılan bebeğinsiyah gözlerinde gördüklerim kurutmaya başladı.Görüyordum.Neyt benim kalbimi taşıyan damardıNabzımdan canıma fısıldıyordu."Damar yolumsun."