"Böylece insanların onları bulmalarını sağladık ki Allah'ın sözünü gerçek olduğunu ve kıyametin kopmasından şüphe edilmeyeceğini bilsinler. Karanlığa taş atanlar gibi 'Mağara ehli üçtür dördüncüsü köpekleridir.' derler. Veya 'Beştir altıncısı köpekleridir.' derler. Yahut 'Yedidir sekizincileri köpekleridir.' derler. 'Onların sayısını en iyi bilen Rabb'imdir' de. Onlar mağarada üç yüz sene eğleştiler. Buna dokuz daha kattılar. Onların ne kadar kaldıklarını en iyi allan bilir de. (Kuran-ı Kerim / Kehf Sursi)" Yedi Uyurlar olarak da bilinen Ashâb-ı Kehf kıssası farklı din ve kültürlerde kendisine yer bulan bir anlatıdır. Bu durum iki farklı bakış açısıyla değerlendirilebilir. Öncelikle çeşitli kültürel etkileşimler neticesinde kesin menşei şu an için tespit edilemeyen bir hikâyenin pek çok kavim tarafından güzel bulunarak tedahül edildiği düşünülebilir. Diğer yandan insanları doğruya sevk ve teşvik eden ilâhi talkinlerin hep aynı yolu izlediği düşünülebilir. Kuran-ı Kerim'de de kendisine yer bulan bu anlatı aslında uyumaya değil dirilişe ve yenidem doğuşa işaret etmektedir. Tarih boyunca pek çok sanatkârı etkileyen bu hikâyeyi bir de Lafzalı Nuri'den dinleyin.