"Kimse onun gibi gülümsemiyordu bana. Annem çok işi olduğundan çok yoruluyordu. Bazan gülmeyi unutuyordu. Ablam 'dersim var git başımdan' diyordu. Ninem namaz kılıyor Tanrı'yı düşünüyordu. Babamı zaten az görüyordum. O da ikide bir 'ben önemsiz bir memurum' diyordu. Porselen abla yorgun değildi. 'Git başımdan' demiyordu. Önemsiz biri olduğunu da sanmıyordu."Selçuk Baran bu defa çocuk öyküleriyle bizimle.