"Derinlere hükmeden şey sessizliğin gücüdür.
Beni cesaretlendiren ise;
bu sessizliğin sesini duyar gibi olmamdır."
Sessizliğin sesini duyarak derinlerdeki çığlıklara kulak
kabartarak ve görmezden gelinen hayatlarımızdan birer suskun gölge gibi geçip gidenleri görmekte direterek başladı her şey...
Güneşe arkasını dönme cesaretini gösterenlerin
görebildiği karanlıkta kalmış ötekileştirilmiş bilerek
ya da bilmeyerek farklı şekillerde rencide edilmiş
çoğu kişi bu romanda kendine bir yer buldu. Onlar
bazen sokağımızdan geçen kağıt toplayıcısı çocuktu
bazense Beyoğlu'nun arka sokaklarını mesken tutmuş
bir hayat kadını. Hepsinin hayat mücadelesi aynıydı
ama hayatın onları kucaklayış şekli farklıydı. Toplumun
ötekileştirdiklerine kader de hüzünlü sonlar yazmakta
ustaydı.