İmam Gazâlî kalbi bir havuza benzetir. Gözler, kulaklar ve diğer bütün azalar da bu havuzu dolduran birer musluk, pınar. Bunlardan kalbe ya rahmet nurları akar ya da kir. Düşünün, göz pınarlarından kalp havuzuna nur akıyor, dilden nur akıyor... nurdan bir havuza dönüşüyor sanki kalp. Ama kulaklardan akan isyan, kir bu havuzu bulandırmaya yetiyor. Diğerlerinin nûrânî tecellileri kalpte bir şey peyda ettiremiyor. Ya da devam edegelen günahlar neticesinde simsiyah kesilmiş, artık kir bağlamış bir kalp... Bu havuzu bunlardan arındırmadığınız sürece doldurmak için açılacak musluklardan nur akmasının bir kıymeti yok. Allah Teâlâ bire bin, yetmiş bin verse de, biz günahlardan vazgeçmediğimiz müddetçe ne yaparsak yapalım yığılan sermayeyi yok etmeye devam edeceğiz; çünkü öncelik, havuzu temizlemekte. Aksi takdirde bir tek günah, terazinin günah kefesinin ağır basmasına neden olabilir. O yüzden, “Bir günah.” deyip geçemeyiz. Bu itibarla, içerisinde bulunduğumuz ayların rahmet tecellilerini de hissetmek istiyorsak, önce dönüp kalbimize bakacağız. Yığılacak olan amelleri tehdit eden tehlikelerden temizleyeceğiz. Zira bunu yap(a)madığımız sürece salih amellerimizden istenilen netice elde edilemeyecek. Reyhan da bu sayısında, bu konunun önemine vurgu yaparak en azından bir isyan musluğunu sıkıca kapamak, bir günahı/haramı terk etmek adına ciddi bir tefekküre davet ediyor.