İslam Dininin Kuran-ı Kerimden sonra ikinci derecede önemli kaynağı olan hadislerin tahammül ve naklinde en mühim rolü oynayan ve bu konuda kaynak vazifesi gören sahabilerin bazı mezhep mensupları ve Oryantalistler tarafından tenkid edilmeleri ve bu firkaların -bugün her biri münkariz olmasına rağmen- temsil ettikleri zihniyetin zaman zaman ortaya çıkarak onların rivayetleri hakkında şüphe uyandırmak istemesi bu nesli ilmi bir şekilde incelemenin gerçek yönü ile tanıma ve tanıtmanın zaruri oldugu inancını doğurmuştur.
Bu çalışmada sahâbilerin tanımı ile ilgili kısa ve genel bir bilgi verildikten sonra onların eğitim ve öğretimle ilgili faaliyetleri üzerinde durulmuş bu devirde eğitim ve öğretim yerlerinin ve metodlarının neler olduğu tesbit edilerek incelenrniştir. Sahabilerin hadisleri Hz. Peygamber ve arkadaşlarından hangi yollarla ve nasıl öğrendikleri; bu dönemde hadis rivayetinin önemi; Resülullahın (a.s.) rivayetle ilgili emirleri ve bu emirler karşısında sahabenin durum ve tutumları; çok hadis rivayet edenler ve bunların diğer arkadaşlarına nazaran fazla rivayette bulunmalarının sebepleri üzerinde durulmuş hadisci sahabiler ve rivayet ettikleri hadis adetlerini gösterir bir liste sunulmuştur. Yine bazı sahabilerin rivayet hususunda gösterdikleri titizlik ve tahkik faaliyetleri hadis rivayetini kısıtlama sebepleri ve aynca rivayet şekilleri ve takvid meselesi işlenmiştir. Sahabilerin sünnet hakkında farklı bilgiye sahip oluşlarının sebepleri aralarında vuku bulan tashih ve tenkid faaliyetleri misalleri ile işlenmiş ve dışarıdan sahabeye yöneltilen tenkidler ele alınmış bu tenkid ve ittihamlar için ileriye sürülen rivayetler incelenmiş ve değerlendirilmiştir.
Okuyucu bu eseri okurken sahâbenin sadece doğrudan Hz. Peygamberden öğrenme şerefine nail olduğu hadislerin tahammül nakil ve aralarındaki tenkidleri öğrenmekle kalmayacak aynı zamanda Resulullaha ne büyük bir aşk ve samimiyetle bağlı olduklarını da görecektir.