Kendisini oldukça sade bir insan olarak tanımlayan Angelopoulos yapıtlarında insan ilişkilerini bütün derinliği ve trajedisiyle sunar. Sineması biz psikanalistler için sürgün kayıp yas sınır baba gibi temalarıyla oldukça çekicidir. Zamanı işleyişi çarpıcıdır. Bütün melankolik öğelere ayrılık ve hüzüne rağmen filmleri umut doludur. En karanlık sahnede ansızın canlı bir renk beliriverir. Filmlerine eşlik eden deniz hemen her filminde yer alan bir çocuk ya da bir ergen umuda açılan kocaman bir kapı gibidir. Ve umut hiç bitmez her son söz başlayan bir ilk sözdür. Angelopoulos sineması psikanalitik süreçler gibi zamanı kestirilemez bir yaşantıdır. Ne zaman başlar başladıktan sonra bitişi mümkün müdür bilinmez üzerine zamanın tozu biriken hikayeleri de bize bitmez tükenmez rüyalar sunmaya devam eder