Deniz Özbeyli öykülerini insanın ortak kaderi üzerine kurguluyor:
"Bir açıdan bakıldığında istisnasız tüm insanlar o kadar
kırılgan öyle uçup gidici -ölümü bir kez daha düşününce- öylesine acınası haldedir ki! Tuhaftır yine aynı insan nasıl da son derece acımasız inanılmaz biçimlerde gaddar olabilmektedir!
Ah sevgili okur o ürktüğün kendini zavallı hissettiğin haller veyahut aklına gelen duyduğun tanık olduğun canice ve acımasızca şeyler ve elbette kendi acımasızlığın hepsi işte buradaki öykü karakterlerinin yani diğer insanların da yaşamlarında var. Bunu idrak et! Bir anlam arayışında olan veyahut kendine çekidüzen vermek isteyen için gerekli anahtar kim bilir belki de bu idrakte gizlidir.
"...Tanrının er geç fikrini değiştirmesini beklemek öyle az buz bir iş de değildi hani. Bütün bir ömür kendince bir hayat felsefesi bir bakış açısıydı bunun altında yatan. Aslında beklemekten ziyade bir istek bir umma kuvvetli bir arzuydu bu. Öyle ya her şeye kadir olan tanrı isteseydi Hayrettin Bey'in bu arzusunu derhal yerine getiriverirdi. Bir emre tanrının tek bir buyruğuna bakardı bu iş; evet isteği yerine getirilecek ve artık Hayrettin Bey ölmeyecektir..."