Değerlerin insanlar karşısında inandırıcılığını yitirdiği insanarın hayatta kılavuzsuz kaldığı bir zamanda Stephanie Dowrick neredeyse insanlık tarihi kadar eski erdemleri yeniden gündeme getiriyor. Acının kederin nefretin kıskançlığın yıkımın hüsranın tek başına yaşadığımız bir durum olmadığını; felaketlerin kötülüklerin husumetlerin tek kurbanı olmadığımızı; bütün bunlarda bizi olgunlaştıran ve güçlendiren yanlar bulunduğunu hatta kendimizi yenilemek için karşımıza çıkan fırsatlar olarak değerlendirilebileceklerini belirtiyor. Hayatın ucunda yaşayan insanların yaşama sevinçlerini gündelik hayatın sıradan sıradan olduğu için de kolayca göz ardı edilen kaygıları sıkıntıları üzüntüleri yüzünden hayatları bir karabasana dönüşenlerin yıkımlarını gerçek kişilerin ağzından aktarıyor.