İnsanın kendi ruhunu tanıdığıruhuyla da kalbine dokunduğu anda aşkın o zarifo latif ve o ince sızısı aklın önüne geçiyorbir sonsuzluk kavramı sarıyor insanı...Düşler ve hayaller geliyor ardından...Bir anda gelmişiniz geçmişinizyaşadıklarınız yaşayamadıklarınızumutlarınız söyleyemediklerinizbir kitap kapağı bir şarkıdanbir enstrümandan gelen bir sessizi artık rahat bırakmıyor.Hele gecelerin o sessizinsan benliğini kuşatan o koyu siyah gri derinliğikelimeleri ardı ardına zihninize getiriyorve yaz diyor.Artık duramıyorsunuz...hislerin yarattığı; güçlü dayanılmaz baskıöylesine rahatsız ediyor ki çaresiz yazıyorsunuz.Arkası gelmiyor ve kelimelerle söyleşi başlıyor.Hatıralardan silemediğimizkıyıda köşede biriktirdiklerimizruhun bitmeyen hayal dürtüleri birer birerşiirin o sonsuzluk saltanatının hükümran gücü olarakruhunuzu kimi zaman rüyalarınızda da yalnız bırakmıyor.Sık sık uyanıyorsunuz.Yakınmalar ve yakarışlarla vücut verdiğiniz kelimelerinsultanlık cazibesinin muhteşem salvolarıruhu yakıp kavuruyor.İniltiye acıya ve zevke dönüşüyor bütün duygularınızve şiirle bütünleşiyor büsbütün hayatınız.