Bu kitap ele aldığı ironi kavramının hem felsefe alanında hem de oyun metinlerinde tarih boyunca nasıl kullanıldığı ve dönüştürüldüğü sorusuna yanıt arayan bir çalışmadır. Özellikle de modern sonrasında başvurulan bir dramatik araç olarak "yeni ironi'nin örnekleri Tom Stoppard'ın oyunları ile örneklenmektedir. Bu anlamda kitap kuramsal bir çalışma olduğu denli pratik tiyatro uygulamaları için bir dramaturgi kaynağı olarak da değerlendirilebilir. Sophokles'ten Stoppard'a İroni ve Dram Sanatı tiyatro öğrencileri araştırmacıları ve uygulamacıları için bir başvuru kaynağı olarak tasarlanmıştır.Kitabın Giriş bölümü ironi kavramının özellikle de tiyatro dışındaki kullanım alanları yapılmış tanımlamaları ve tanımlar tarihi üzerine odaklanıyor. Sonraki iki bölümde ise modern sonrasına kadar gelişen dramatik metinlerde ironinin ne tür stratejilerle gerçekleştirildiği üzerinde duruluyor. Üçüncü bölüm ilk iki bölümde çerçevelenen kavramsal içeriğin Tom Stoppard'ın oyunlarına nasıl yansıdığını ele alıyor. Bu bölümde söz edilen oyunların tamamı bugün artık Türkçe'ye kazandırılmış durumda. Bu nedenle bu oyunlarla birlikte okunabilecek üçüncü bölümün okur için yararlı olabileceğine inanıyorum. Bu oyunların tümünün çevrilmiş olması bu çalışmanın yaygınlaşabilmesi için gerekli zemini sağlamıştır bu nedenle de kendimi şanslı hissediyorum. Kitap Tom Stoppard'ın oyunlarını sahneleyecek tiyatro uygulamacıları için bir dramaturgi kaynağı olarak kabul edilebilir diye düşünüyorum.Tom Stoppard'ın yetmişli yılardan beri tiyatro dünyasında yaratmış olduğu "heyecan fırtınası" bugün artık dinmiş görünse de örneğin bir Rosencrantz ve Guildenstern Öldüler metniyle karşılaşan okurun ve tiyatro uygulamacılarının hala belli bir heyecan duyduğunu gözlemleyebiliyorum. Ben de Tom Stoppard'ın oyunlarını ironi çalışmasının uygulama alanı olarak seçerken böyle bir heyecanla başlamıştım. Bu oyunları tekrar tekrar okurken duyduğum heyecan doğal olarak azaldı; çalışmanın sonunda geldiğim noktada Stoppard'ın parıltısı kadar "cakasını" teknik hünerleri kadar "ayak oyunlarını" "çalımlarını"da görmeye başladım. Avrupa'da da Amerika'da da "Dün gece Stoppard seyrettik" demenin kişiye "kazandırdığı" entelektüel kimliğin bu metinler tarafından kasıtlı bir biçimde üretildiğini gördükçe bütün bunların arkasında ne olduğunu anlama isteğim arttı. Stoppard'a ayrılmış bölümün sonlarına doğru bu "derin" oyunların "art alanını" göstermeye çalıştım.Beliz Güçbilmez