Türk edebiyatında bazı yazarlar vardır; Anadolu'nun kalender gariban insanlarını anlatır. Ben bu anlamda üç Kemal'i çok sever ve okurum: Yaşar Kemal Orhan Kemal ve Kemal  Tahir. Sosyal gerçekçiliği başarılı şekilde ele alan yazarlara bir yenisi daha eklendi. Adında Kemal olmasa da Hasan Eşcan öykülerindeki içerikle anlattığı insanların toplumun içinden çıkması ile öykülerini sanki yılların edebiyatçısı gibi kemâle erdirmiş. Onun öykülerindeki çoğu karaktere sanki az önce sokakta selam vermişim gibi yakın ve gerçekçi hissettirdi anlatıları. Türkçe öğretmeni olarak meslektaşım olan adaşım Hasan şimdi yazar olarak çıkıyor karşımıza ve ne iyi ediyor.
Sayfalarında hayatımızdan senden benden izler var bu öykülerin. Belki ben de Türkmen olduğum için mi bilmem ama karakterler o kadar içten ki kitabı kapatıp dışarı çıkınca Kör Muammer'i Mehmet'i Ahmet'i görecekmişim gibi geliyor okurken. Küçük bir yerleşim yerinde yaşıyorsanız geçmişe gitmek sizi daha da duygulandırıyor. Çünkü bağlarınız kuvvetli oluyor. Hasan kardeşimin öyküleri de samimi bizden "kemâle ermiş" kıvamda... Öyküde geçiyordu bu kavram: "Anamın yarısı küflenmiş tandır ekmeği kıvamı..." İşte kitap bitince aldığım tat bu. Ama ben basılı haliyle sanki ilk kez okur gibi daha detaylı ve sindirerek okumak için sabırsızlanıyorum.
Edebiyat dünyamıza hoş geldin Hasan kardeşim.
Hasan Başdemir