Erol Erkılıç'ın şiirlerini okuduğumda Edip Cansever'in

"İnsan yaşadığı yere benzer

O yerin suyuna o yerin toprağına benzer" dizelerini anımsadım. Gerçekten de insanın şiiri doğduğu yere benziyor.

Erol Erkılıç'ın şiirlerini anlamak için Dersim'i tanımak gerek. Munzur Çayında alabalığın pırıltısını gözelerde köpüren kaynak sularını görmek gerek.


"Gözyaşını dökmemiştir oysa

En çok sevdiği insanları

Kavgaya uğurlamanın

Ezikliğini yaşamamıştır

Hala yaşıyor olmanın"

O yöresininin insanı; toprağını halkını kavgasını hep sevmiş bir devrimcidir. Nasıl söcüklerini ilmik ilmik örmüşse onurlu ve namuslu bir yaşamı da öyle ilmik ilmik örmüştür.

"Ama

Kavganın kenarı köşesi yok

Ortasında

yumruğu sallamak

Hakkımız olmalı"

Bir yanına Enver Gökçe'nin çağlayan sesini katmış bir yanında Kemel Burkay'ın engin ve derin söyleyişini


"Ey güneşim

Hiç eksilmedi sana sevgim"

nerede kavga görse şiirle koşuyor. "Heybemizde acılarımız"


İşte

Dağı taşı aştı geldi bu sevda

Sarhoşluğuma sarılan ilhamdın

Hüznüm oldun

Sevincim oldun

En çok

Yüreğimdeki

Ambargoyu delen

Vefaydın sen...


Edip Cansever'in dizeleriyle başladım madem yine onun dizelerine öykünerek bitireyim.

Gülemiyorsun Erol gülmek

Bir halk gülüyorsa gülmektir

Ne kadar benziyoruz Dersim'e...


EMRE GÜMÜŞDOĞAN (ŞAİR-EMEKLİ ÖĞRETMEN)