"Biz otantik insanların gerçek ruhunu yansıtan kısacası sahiden halka ait konular sayılabilecek gerçek belgelerin arayışındayız... Daha önce hiç bir günlük bir otobiyografi seni rahatsız eden birkaç problemi yazmamış olabilir misin?... Seni okuyacak ve senin problemlerinle ilgilenecek birisini kesin bulacaksın... Onu seninle tanıştıracağız ve arkadaş olacaksınız kendinizi daha özgür hissedeceksiniz. Bugün iletişim kurmanın oldukça zorlaştığını göz önünde bulundurursak burada yaptığımız önemli bir şey."

Her şey "Kütüphane"yle başladı. Ne kitap ne de gazete
yalnızca otantik itirafların toplandığı bu mekanda herkes
birbirinin en korkunç en sahici filtrelenmemiş ham gerçekliğini okumaya başlar. Şehrin sapkınları meczupları
içinde fırtınalar kopan normal görünümlü insanları ve
sonunda tüm şehir birbirinin anonim sırlarına maruz
kalmaya başlar. Ve kütüphane yavaş yavaş tüm şehrin
yaşamını yoldan çıkarır önce sirke kokusu sonra da uykusuzluk başgösterir.

İsimsiz bir anlatıcı "Torino'nun Yirmi Günü" olarak bilinen
ama hakkında hiçbir kaynak olmayan gizemli kitlesel
psikozu araştırıyor bu romanda. Yirmi gün boyunca kimsenin uyuyamadığı uyurgezerleşmiş cinnet geçiren şehrin mezarlığa döndüğü olayın üzerinden on yıl geçmiştir.

Anlatıcının tanıklarla ve sağ kalanlarla başladığı araştırma onu da Kütüphane'nin dehşet sarmalına çeker.

İtalya'da 1977'de yayımlanan bu distopya o vakit ilgi görmemişse de 40 yıl sonra tekrar basılmasıyla birden kült
statüsü edindi. İnternet çağı toplumunun kahini olarak
görülen Giorgio de Maria sosyal medyanın ve iletişimsizliğin uykusunu dikkatini ve haleti ruhiyesini unufak ettiği yeni dünyamızı 'Kütüphane'yle resmediyor.
"De Maria Torino'nun Yirmi Günü'nde çağdaş toplumun
yalnızlığını acımasızlığını ve röntgenciliğini onlarca yıl
öncesinde ve sinir bozucu bir doğrulukla öngörmüştür
akıldan çıkmayan ürkütücü derecede öngörü sahibi bir
roman."
Carmen Machado